#eeuwig leven

[twafordizzy]

Legendarische struik: de hulst

bron beeld: britannica.com Hulst, een altijdgroene, inheemse West-Europese struik, kan uitgroeien tot een 10 meter hoge boom. De meestal, ovale bladeren, zijn glanzend en leerachtig. Ze hebben langs de rand scherpgepunte tanden, die beurtelings omhoog, opzij en omlaag staan gericht. Bij oudere bomen ontbreken deze tanden. De witte, kortgesteelde hulstbloemetjes (mei-juni) ontwikkelen zich tot…

[preachingdrummer]

Wat staat er bij ons op de eerste plaats?

Wat kunnen we ons druk maken over de dichtbije of de verder verwijderde toekomst. Jezus geeft ons echter een heel ander advies: Zet het Koninkrijk van God en het doen van Gods wil op de eerste plaats in je leven. Dan zal God je al deze dingen geven.” Mattheüs 6:33 BB In de verzen hiervoor vraagt Jezus ons om naar de bloemen in het veld en de vogels in de lucht te kijken, zodat we kunnen zien…

[erikvelema]

Waar gaat het om?

[binas-official]

Leuk feit: de druppel die in het water op de kaft van 6e de golven veroorzaakte was de enige echte Dreft-druppel. Hij offerde zijn leven voor de BiNaS en daarvoor zullen we hem eeuwig dankbaar blijven.

[anuncolouredpalette]

Worthless _ Waardeloos

ENG

Worthless. That's me. That's how I feel. Constant pain, physical and mentally. Wanting to do the right thing and still failing. Keep persevering but never feel the satisfaction because it is not perfect.

It's another week where everything goes wrong. I want to open my curtains in the bedroom and the entire installation comes rushing down. Why? What did I do wrong in my previous life… Another thing on top of my already bad feeling. 

I feel completely exhausted. My fingers suddenly lose strength, of course always when I'm holding things. I stub the same toe 7 times a day which already has a bruise.

2 Or 3 likes when I present my art. Never before have I really felt the appreciation that people like my work. I feel like I'm apart of everything, all my life. That makes the feeling of little interest so extreme, especially in this failed week.

With art I express myself and my emotions and feelings. Still, it would be nice if I could exhibit somewhere. But no, I'm too worthless for that. It just doesn't work!

No one cares about my emotions. 

The eternal gloomy, frustrated artist, that is me. Worthless.

୨ㅤ࣪ㅤ︶︶︶︶ㅤㅤ꒰୨ ୧꒱ㅤㅤ︶︶︶︶ㅤ࣪ㅤ୧

NL

Waardeloos. Dat ben ik. Zo voel ik mij. Constante pijn, lichamelijk en geestelijk. Het goede willen doen en nog falen. Blijven volhouden maar nooit de voldoening voelen omdat het niet perfect is.

Het is weer zo'n week dat alles misgaat. Ik wil mijn gordijnen in de slaapkamer open doen en de gehele rails komt naar beneden zijlen. Waarom? Wat heb ik toch verkeerd gedaan in mijn vorige leven.. Weer iets bovenop mijn toch al slechte gevoel. 

Ik voel me helemaal uitgeput. Mijn vingers verliezen zomaar kracht, uiteraard altijd als ik spullen vast heb. Ik stoot 7 keer per dag dezelfde teen die al in het bezit is van een blauwe plek.

2 Of 3 likes als ik mijn kunst presenteer. Nog nooit heb ik echt de waardering gevoeld dat mensen mijn werk tof vinden. Ik voel mij overal buiten staan, al heel mijn leven. Dat maakt het gevoel van de weinige interesse zo extreem, vooral in deze mislukte week.

Met kunst uit ik mijzelf, kan ik mijn emoties en gevoelens neerzetten. Toch zou het leuk zijn als ik ook eens ergens kon exposeren. Maar nee, daar ben ik te waardeloos voor. Het lukt gewoon niet!

Niemand boeit mijn emotie. 

De eeuwige sombere, gefrustreerde kunstenaar, dat ben ik. Waardeloos.

[welkominmijnkoffiehuis]

er is sinds kort een nieuw cafeetje in de binnenstad van de stad waar ik werk. als er iets is waarmee je me enthousiast kan maken zijn het schattige koffiehuisjes, al helemaal als ze een gevarieerd menu aan koffie en taart hebben. het café heeft grote ramen waarmee je de alle taferelen die zich in de stad spelen vanuit een veilige basis kunt bekijken.

een goede vriend van mij en ik kwamen er eigenlijk onbedoeld terecht, maar hebben er uiteindelijk zo’n drie uur kletsend doorgebracht, onder het genot van cappuccino’s en pumpkin spiced lattes. naar mijn mening kan de geur van verse koffie niet overtroffen worden.

deze vriend en ik kunnen altijd ontzettend goed met elkaar filosoferen en de diepte ingaan. dit keer was dat niet anders; we hadden het geven van betekenis aan je leven. hoe doe je dat precies? wanneer heb je van je leven iets betekenisvols gemaakt?

dit is een thema waar vroeger veel over nadacht en nu nog wel eens regelmatig op reflecteer. ik vond en vind nog steeds het leven soms best wel gek en willekeurig. daarom vind ik het ook soms best moeilijk om de betekenis van dingen in te zien, en dat kan bij mij een gevoel van somberheid en uitzichtloosheid oproepen.

maar het laatste jaar ben ik veel veranderd, in verschillende opzichten. en waar ik vroeger wanhopig op zoek kon zijn naar betekenis, houvast, vorige week in het glazen café, nippend aan mijn cappuccino, realiseerde ik me ineens dat ik ben gestopt met zoeken.

en dat juist, door los te laten dat het leven niet altijd nuttig of zinvol hoeft te zijn, en door de deur uit te stappen de wereld in heb ik gevonden waar ik naar op zoek was, de dingen die ik belangrijk vind in het leven. niet iemand anders, maar ik.

herfstblaadjes die knisperen onder mijn voeten. mijn nieuwe knusse rode jas die perfect bij het seizoen past. eeuwig knuffelen met jou. mensen zichzelf leren zijn en ze daar trots op te maken, zodat ze gelukkig kunnen zijn. mijn plekje in de maatschappij vervullen. schrijven en lezen en eindeloos verdwalen in woordenwerelden, die van mezelf en die van anderen.

maar bovenal: koffietjes drinken in koffiehuisjes met iemand die je dierbaar is.

zo schilder ik elke dag verder aan mijn eigen betekenisgeving. en dat gun ik iedereen: een schilderspalet om het leven mee in te kleuren.

[devosopmaandag]

Het niet-eeuwige geheugen

Ik zocht mijn geheugen af naar mijn allereerste boek als kind. Ergens in die vuilnisbelt moet het toch te vinden zijn. Ik heb wel eens een boek mijn eerste genoemd, maar ik geloof dat dat niet helemaal waar is. Genoeg vroege herinneringen aan lezen, aan plaatjes, aan boeken halen in de bibliotheek midden in het Julianapark. Maar dat eerste boek? Bij ons thuis werd niet gelezen, boeken waren er amper. Maar het moet mijn moeder zijn geweest die een kinderboekenabonnement nam bij de Arbeiderspers. Was het eens per kwartaal dat er een nieuw kinderboek werd bezorgd? Zo bouwde ik mijn eerste boekbezit op, zo komt het dat één verhaal uit een van die boeken zich altijd weer losmaakt uit die vuilnisbelt: 'God en meneer Zuurpruim'. Ik omring mij nu met mijn boeken, ik woon in de groeiende jas van mijn leven.

En nu zag ik deze week de Chileense documentaire 'The Eternal Memory'*, over Augusto Góngora, journalist en filmmaker, en zijn vrouw Paulina Urrutia, atrice en politica. Augusto krijgt rond zijn zestigste Alzheimer en sterft negen jaren later. In de film wordt het echtpaar jarenlang van dichtbij gevolgd. Ik voelde tijdens het kijken een toenemende druk in mijn borststreek, een soort pijn die werd verzacht door beelden van hun wederzijdse liefde. Maar de diepten van zijn groeiende eenzaamheid, zijn angsten en ontreddering waren bijna onverdraaglijk om aan te zien. Als het om euthanasie gaat, denk ik wel eens: moet een mens dat ene ongevraagde en onontkoombare mensenleven niet volbrengen? Hoe dan ook? Na zo'n film ben ik daar niet meer zo zeker van. Waar aanvankelijk zijn neergang nog een verlicht soort liefde tussen hen beiden teweeg brengt, liefde van het allertederste soort, wordt deze aan het einde hartverscheurend.

Ik volsta hier met de eigen woorden van Augusto en Paulina in die laatste fase. Augusto loopt verdwaasd in zijn studeerkamer rond met een stapel boeken onder zijn arm. Af en toe laat hij er een vallen. Hij praat toonloos in zichzelf. Paulina probeert hem gerust te stellen en af te leiden.

Augusto: Als ze me willen vermoorden doen ze het maar. Ik ga wel alleen. Ik ga andere vrienden zoeken die me de boeken geven

Paulina: Je bent heel moe en ik kan je helpen.

Augsto: Maar hoe ga je me helpen?

Paulina: Ik kan je boeken vasthouden en je helpen. Ik kan je wat water geven.

Augsto Goed. Waar? In mijn huis?

Paulina: Ja

Augsto: Als je dat doet ben ik je zo dankbaar als maar kan.

Paulina: Hier zit je heel goed. En met je boeken gaat het ook goed. Al deze boeken worden goed bewaard.

Augsto: Ik kan niet meer. Wat gebeurt er met me?

Mijn boeken.

Mijn boeken.

Mijn boeken betekenen zo veel voor me.

Vergeef me.

* La memoria infinita | regie en script Maite Alberdi | camera Pablo Valdés | 85 minuten | 2023 | uitgezonden door omroep Human op woensdag 18 september 2024 op NPO 2

[tijdvoormemes]

Oh pannenkoeken discussie is nog gaande? Ik weet de echte waarheid: je kan doen wat je wil voor altijd en eeuwig. Eet pannenkoeken wanneer je wil. Leef je leven.

Persoonlijk vind ik het avondeten maar dat is gewoon omdat ik dat gewend ben. Maar oordeel over de Pannenkoeken momenten is Verkeerd. Wees vrij. Eet pannenkoek.

Hashtag real

[onnodig-genederlands]

monsterpotion.tumblr.com/post/709151566287044608/you-motherfuckers-put-me-in-the-processing-vortex

"Een ander ondergewaardeerde Tuimelr functie die je niet op andere plekken vindt is de wachtrij. I hou ervan wanneer iets dat ik zes maanden geleden grappig vond en een week later weer helemaal vergat zich een weg uit de verwerkingsdraaikolk klauwt en ik het weer helemaal opnieuw te zien krijg."

"Jullie zouden deze post in de wachtrij moeten zetten, het zou heel grappig zijn en mij het eeuwige leven geven."

"Jullie klotehommels hebben me in de verwerkingsdraaikolk gestopt."

[liefdesleven]

'ben dankbaar voor mn leven / ook wel voor mn dood / en ik dank u voor wat lukt / en mezelf voor het gekloot' en 'als ik god was / zou ik wrikken tot je los was / op zijn minst wat dichterbij zijn / met een poging tot al blij zijn' zijn echt insane. voor eeuwig in mijn hoofd

[ochtendstorm]

Therapie kan soms zo kut veel pijn doen. (Daarnaast loopt elk ander domein in mijn leven zo angstaanjagend dat ik me voor eeuwig wil verstoppen in het niets)

[twafordizzy]

Lucebert Dicht de Dag

Het einde oud de tijd en vele vogels sneeuwen / in de leegte in de verte / wordt men moe en de stemmen / staan stijf om zelfs de zuiverste lippen ruw en laag wandelt de regen / waarheen zijn de lichte dagen gegaan / waar zijn de wolken gebleven / alles is stom en van steen alleen die in zijn engte de elementen telde / buigend bevend als geselslagen / geeft het laatste geluid: het lied / heeft het…

[jurjenkvanderhoek]

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven  vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.

[bucklemonster2]

4.15 Ready Soul

(NEDERLANDS BENEDEN) 4.15 Ready Soul 14/10/2023 A Poem by Emilia Sameyn

Before You are going to Live,

Do You really want to Live?

In a Twisted World, Full of Broken Dreams

And Nasty People? Before You are going to Die,

Do You really want to Die? In this Forsaken Place, Returning to The Eternal Void

And Endless Boredom? Before You Go,

Are You Ready

To go Around the Millennia Wheel

In and Out of Consciousness

Switching from Empty Space, to Dirty Mud

Do you Really want to Live in a Failed Creation? A Limited Body? To be Alive and Feeling? To forget All one has Learned

And see It all Again,

Through the Eyes of a Child? Can you Exist, Knowing

Everything will be Lost?

Could you find the Beauty in Life? Friendship in Humanity? Happiness from Nature?

A Will to Go On? Are You Ready?

-

-

4.15 Klare Ziel 14/10/2023 Een gedicht van Emilia Sameyn Voordat Je gaat Leven, Wil Je echt Leven? In een Verwrongen Wereld, vol Gebroken Dromen en Slechte Mensen? Voordat Je gaat Sterven, Wil Je echt Dood? Op deze Verlaten Plek, terug naar de Eeuwige Leegte en Eindeloze Verveling? Voordat je Gaat, Ben je Klaar Om Rond te Draaien in het Millennia Wiel In en Uit Bewustzijn Van Lege Ruimte naar Vuile Modder Wil je Echt in een Mislukte Creatie Leven? Een Beperkt Lichaam? Om te Leven en te Voelen? Om alles te Vergeten wat Je hebt Geleerd En alles nog eens te bekijken, Door de Ogen van een Kind? Kan je Bestaan, Wetende Dat Alles zal Verloren Gaan? Kan Je de Schoonheid van het Leven Vinden? Vriendschap in de Mensheid? Geluk in de Natuur? Een Wil om Door te Gaan?

Ben Je er Klaar Voor?

[tjenkehpala]

“Het leven is een groot feest alleen moet je zelf de slingers ophangen.”

Ik heet Richard Tan, mijn vader heet Ron Tan en moeder Edith Latumahina, beide eerste generatie en mijn moeder eerste generatie Molukse. Ik ben in Amsterdam geboren in 1975 en op 1-jarige leeftijd zijn we met het gezin naar Alphen aan de Rijn verhuisd. Ik denk dat ze een rustig dorp verkozen hebben dan een drukke stad zoals Amsterdam. Ik heb één zusje, Bianca genaamd. Ik ben in Alphen opgegroeid en in het begin ben ik weinig met Molukkers omgegaan maar werd dit later anders. Ik ging naar een kerk waar veel Molukkers kwamen en woonde ook in de buurt bij bangsa Maluku. Tijdens dit proces ben ik meer te weten gekomen wat mijn afkomst is en kwamen (h)erkenning en oorsprong naar boven. Mijn hart is hierdoor sterk beïnvloed geraakt omdat ik de warmte en saamhorigheid in onze cultuur heb mogen ervaren. Gaandeweg in de omgang ben ik meer van mezelf te weten gekomen zoals over “gandung” en “pelaschap” en is ook de taal niet achtergebleven. Ik ben van huis uit een administratieve man en heb de MEAO gedaan. Later ben ik de switch gaan maken van de administratie naar de zorg. Vanaf mijn 25e ben ik begeleider in de zorg en heb ik veel plezier in mijn werk en werk ik in Leiden bij een instituut. Op mijn 12e wist ik dat ik jongens leuker vond dan meisjes en pas jaren later op mijn 19e, kreeg ik een serieus relatie. Jarenlang heb ik dit stuk voor ieder, maar ook voor mezelf, verzwegen. Ik wilde aan het standaard Maluku formaat voldoen. Ik heb wel wat met meisjes gehad althans dat probeerde ik maar werd in dit proces steeds maar weer bevestigd dat mijn gevoel toch anders was en ik meer voor een man voelde. Mijn coming-out ging samen met mijn eerste vriendje. Mijn moeder was in acceptie wat makkelijker ging dan mijn vader. In 2000 ben ik pas naar Amsterdam gegaan omdat ik daar mijn sociale netwerk had. De anonimiteit sprak mij ook erg aan. Heb nog een uitstapje naar Leiden gedaan maar was Amsterdam toch mijn honk. Daar verblijf ik nu 22 jaar en woon ik in Buitenveldert (Nieuw Zuid). Ben overigens nog wel op mijn eerste levensjaar naar de Molukken gegaan. In ben jarenlang erg goed bevriend geweest met een usi die mij veel geleerd heeft met betrekking tot onze cultuur. Ze was een strijdster in hart en nieren. Aan Nontje Souhowat heb ik veel te danken en is dat altijd ook wederzijds geweest. Zij is onlosmakelijk verbonden met mijn gevoelswereld en ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Het Molukszijn is een gevoelskwestie en doe je met je hart. De verbinding, het thuiskomen, en de herkenbaarheid tussen elkaar. Daarnaast heb je natuurlijk ook je eigen identiteit maar is het Molukerszijn mijn basis. Mijn huidige generatie zou ik adviseren te blijven onderzoeken wat je basis en bestaan is. Stel vragen, ga op onderzoek uit en verzamel de informatie om later te kunnen doorvertellen aan de nieuwe generaties. De nieuwe generatie moet veel bij zichzelf blijven zodat de eigen identiteit ontwikkeld kan worden met een eigen mening, karakter en stijl. Creëer je eigen persoonlijkheid. Aansluiting met anderen is leuk maar ligt de waarheid bij jezelf wie of wat je wilt zijn. De andere kant is dat je sterk moet zijn omdat je, wanneer je anders bent, je snel wordt neergehaald dus probeer dit altijd in te calculeren en op je hoede te zijn. Je eigen zijn is naast het Molukszijn essentieel. Dit kan goed samengaan. Geloof hierin.